Αφιέρωμα στη Διδώ Σωτηρίου Βιογραφικό της Δ. Σωτηρίου Η Διδώ Σωτηρίου γεννήθηκε το 1914 στο Αϊδίνι της Μικρά Ασίας. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή ήρθε στον Πειραιά, όπου έμεινε για λίγο χρονικό διάστημα, και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Το 1937 πήγε για σπουδές στο Παρίσι, ενώ συγχρόνως αναμείχθηκε στο γυναικείο κίνημα. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά, όπου έγραψε άρθρα θέλοντας να υπερασπιστεί τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα της γυναίκας. Στο διάστημα 1946 - 1947 χρημάτισε αρχισυντάκτης της εφημερίδας “Ριζοσπάστης”. Πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1959 με το μυθιστόρημα “Οι νεκροί περιμένουν”. Το 1962 εκδόθηκε το δεύτερο μυθιστόρημά της, με τίτλο “Ματωμένα χώματα”. Το έργο καλύπτει την περίοδο από τις παραμονές του Α` Παγκοσμίου πολέμου ως και περίπου 30 χρόνια μετά από αυτόν. Τα μυθιστορήματα της Δ. Σωτηρίου γνώρισαν μεγάλη επιτυχία και μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες. Στα έργα της περιγράφει, κυρίως, τη ζωή στη Μικρά Ασία πριν την καταστροφή. Περιγράφει επίσης και την προσφυγιά και τους κοινωνικούς αγώνες για ελευθερία. Η Διδώ Σωτηρίου ασχολήθηκε επίσης με την παιδική λογοτεχνία. Τα έργα της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Το μυθιστόρημά της Ματωμένα χώματα έχει κυκλοφορήσει σε 250.000 περίπου αντίτυπα. Συμμετείχε ενεργά στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες της χώρας μέσα από τις τάξεις της αριστεράς. Δεν εργάστηκε ποτέ ως καθηγήτρια, γιατί αφοσιώθηκε στην δημοσιογραφία και στην λογοτεχνία. Ταξίδεψε σε πολλές χώρες δημοσιεύοντας τις εντυπώσεις της. Από τα έργα της ξεχωρίζουν:  Μυθιστορήματα: “Οι νεκροί περιμένουν” (1959), “Ματωμένα χώματα” (1962), “Εντολή” (1976), “Κατεδαφιζόμεθα” (1982). Ιστορικά: “Ηλέκτρα” (1961), “Η Μικρασιατική καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο” (1975). Παιδικά: “Μέσα στις φλόγες” (1972), “Επισκέπτες” (1979).

                                    

Βραβεύσεις  που έλαβε

·         Βραβείο Ελληνοτουρκικής Φιλίας Αμπντί Ιπεκτσί (1983).

·         Βραβείο Ελληνοτουρκικής Φιλίας Αμπντί Ιπεκτσί (1985).

·         Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας (1989).

·         Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1990).

·         Βραβείο του Ελληνικού Ινστιτούτου της Αγγλίας (1993).

·         Βραβείο από τον τότε πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Τιμής (1996).

·         Βραβείο από τον πρόεδρο της γαλλικής δημοκρατίας Ζάκ Σιράκ με το παράσημο Commandeur De l'Ondre Du Merite.

·         Το 2001 η Εταιρία Ελλήνων Συγγραφέων καθιέρωσε προς τιμήν της το βραβείο Διδώ Σωτηρίου, το οποίο απονέμεται «σε ξένο ή Έλληνα συγγραφέα που με τη γραφή του αναδεικνύει την επικοινωνία των λαών και των πολιτισμών μέσα από την πολιτισμική διαφορετικότητα». Τα περισσότερα έργα της μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, ενώ ή λογοτεχνία της διακρίνεται για τον ρεαλισμό, την απλότητα, τη δραματική αφήγηση και τον αδρό δημοτικό λόγο της.

Ζιγγιρίδης Νίκος, Α1, - Τσακίρογλου Γιάννης, Α2

6^η Μαρτίου: Ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού

Την 6η Μαρτίου, ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού, οι μαθητές παρακολούθησαν ένα ολιγόλεπτο βίντεο  της εκπαιδευτικής τηλεόρασης σχετικό με το θέμα καθώς και ένα βίντεο για το ρόλο και τη σημασία της παρέας στη ζωή των εφήβων. Κατόπιν αυτού συμπλήρωσαν ένα φύλλο εργασίας όπου απάντησαν σε ερωτήσεις που αφορούσαν την αφήγηση και τις εικόνες του βίντεο, οι οποίες είναι οι ακόλουθες:

1)  Ποιος είναι ο ρόλος της παρέας;

2)  Ποιες ανάγκες των εφήβων καλύπτει η παρέα;

3)  Ποιες μορφές βίας παρατηρήσαμε;

4)  Σε ποιους χώρους εκδηλώνεται η βία;

5)  Ποιες είναι αιτίες της βίας;.

6)  Ποιες λύσεις-τρόπους προτείνονται;

Από τη συζήτηση και το σχολιασμό των βίντεο προέκυψε η ακόλουθη διαπίστωση:

            Η παρέα στη ζωή των εφήβων είναι από σημαντική έως απαραίτητη. Ο έφηβος μέσα από την παρέα μαθαίνει να είναι υπεύθυνος. Ταυτόχρονα μέσα στην παρέα ο έφηβος αισθάνεται ο ¨εαυτός¨του και νιώθει καλύτερα γιατί ξέρει πως τα άτομα με τα οποία συναναστρέφεται έχουν τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες με τον ίδιο. Ο έφηβος είναι ανεξάρτητος μέσα στην παρέα αλλά εξαρτημένος από αυτή.

            Η βία έχει πολλές μορφές. Αυτές οι μορφές είναι η σωματική, η λεκτική, η σεξουαλική, η ψυχική και η ηλεκτρονική βία η οποία έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις σε όλο τον κόσμο. Η βία εκδηλώνεται σε πολλούς χώρους, αλλά η βασική αρχή γίνεται στο σπίτι. Ο άνθρωπος μπορεί να αντιδράσει βίαια είτε επειδή οι γονείς του ασκούν ή ασκούσαν βία ο ένας στον άλλο ή ακόμα και στο ίδιο το παιδί.

             Η βία εκδηλώνεται σε δημόσιους  χώρους όπως στο σχολείο, στη δουλειά, ακόμα και στο δρόμο. Ένας άνθρωπος δεν γεννιέται βίαιος. Βίαιο μπορεί να τον κάνει το οικογενειακό του περιβάλλον, το κοινωνικό του περιβάλλον, τα διάφορα ερεθίσματα που δέχεται αλλά και η χαμηλή αυτοεκτίμηση που μπορεί να έχει. Άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση συνήθως εκδηλώνουν βία για λόγους επίδειξης.

            Τα άτομα που ασκούν ή δέχονται βία θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο έτσι ώστε να μιλήσουν για τα προβλήματα που τους απασχολούν. Με αυτόν τον τρόπο τα προβλήματα θα λύνονται και δεν θα μετατρέπονται σε θυμό, ο οποίος με τη σειρά του θα προξενήσει βία. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό ή άλλου είδους δραστηριότητες που ψυχαγωγούν και ξεκουράζουν το πνεύμα ή δίνουν τη δυνατότητα στους εφήβους να διοχετεύουν δημιουργικά την ενέργειά τους είναι πολύ καλοί τρόποι αποφυγής της βίας και της εκδήλωσης άλλων παθών.

                                                                                                Καραμπιμπέρης Γιώργος, Β1

            

Φιλοξενία  στην Ομηρική εποχή

 

          Οι λέξεις ξένος και φιλοξενία στην αρχαιότητα χρησιμοποιούνταν για να δηλώσουν στενές ανθρώπινες σχέσεις γεμάτες από δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Ειδικότερα η λέξη ξένος, σημαίνει αυτός που προέρχεται από άλλη χώρα, ο επισκέπτης αλλά και ο φίλος. Οι ξένοι προστατεύονταν στην αρχαιότητα από τον Ξένιο Δία, την Αθηνά αλλά και από τους Διόσκουρους (Κάστορα και Πολυδεύκη). Η κακή αντιμετώπιση του ξένου θεωρείτο ύβρις. Η φιλοξενία ακολουθούσε μια ιεροτελεστία που παρεχόταν σε κάθε ξένο. Τα στάδια της φιλοξενίας στα ομηρικά έπη είναι : Σύμφωνα με το τυπικό της φιλοξενίας στην ομηρική κοινωνία, ο ξενιστής (εκείνος δηλαδή που φιλοξενεί έναν ξένο) υποχρεούται: 1. να τον υποδεχτεί εγκάρδια (με προσφώνηση και χειραψία) και να τον προσκαλέσει σε φιλοξενία• αν ο ξένος έχει δόρυ, άλογα, άρμα, να φροντίσει να ταχτοποιηθούν, 2. να του προσφέρει λουτρό (αφού τον λούσουν -συνήθως κάποιες δούλες-, τον αλείφουν με λάδι και τον ντύνουν με καθαρά ρούχα), 3. να τον φιλέψει (παραχωρώντας του κάθισμα σε θέση τιμητική, φέρνοντάς του νερό να πλυθεί, τραπέζι για να φάει, προσφέροντάς του εκλεκτή μερίδα φαγητού και πιοτό), (σε εξαιρετικές περιπτώσεις ο ξενιστής οργανώνει προς τιμήν του ξένου επίσημη υποδοχή με γιορτή ή ακόμη και αγώνες), 4. να τον ρωτήσει ποιος είναι, από πού έρχεται και τι θέλει, μόνον αφού πρώτα τον φιλέψει, 5. αφού ακούσει το αίτημά του, να το ικανοποιήσει όσο μπορεί, 6. να προσφέρει στον ξένο διαμονή για όσες μέρες θέλει αυτός, 7. να τον αποχαιρετήσει με δώρα που επισφραγίζουν τη φιλία τους. Κάποιες σκηνές, όπως και κάποια επίθετα στα έπη του Ομήρου επαναλαμβάνονται. Αυτό αποτελεί τεχνική απομνημόνευσης. Ειδικότερα, από την προφορική επική παράδοση ο Όμηρος είχε κληρονομήσει ένα σύνολο στερεοτυπικού υλικού το οποίο προσάρμοζε ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε περίπτωσης. Η σκηνή της φιλοξενίας αποτελεί μέρος αυτού του υλικού, καθώς περιλαμβάνει συγκεκριμένα στάδια (επαναλαμβανόμενα μοτίβα), στην ίδια πάντα διάταξη και επανερχόμενες τυπικές λεπτομέρειες.

 

                                                                                                            Γυμνόπουλος Γεώργιος

                                                                                                            Δημόπουλος Μιχάλης